تأثیر روشهای آماده کردن سطح مینا بر استحکام باند براکت ارتودنسی

زمینه و هدف: با معرفی مواد مختلف ترمیمی چسبنده به مینا و عاج، روشهای مختلفی برای افزایش پلیمریزیشن و استحکام پیوند برشی این مواد ارایه شده است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تأثیر استفاده از یک آغازگر خود اچ کننده بر استحکام پیوند برشی براکت های ارتودنسی و تعیین نوع شکستbracket/adhesive  انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، براکت ها مطابق با یکی از روشهای زیر طبق دستور کارخانه سازنده، به 36 دندان پیشین گاو متصل شدند.گروه 1: سیستم چسباننده چند مرحله ای رایج (12 نمونه)گروه 2: سیستم آغازگر خود اچ کننده (12 نمونه)گروه 3: اسید فسفریک 37% + سیستم آغازگر خود اچ کننده (12 نمونه)نمونه ها به وسیله دستگاه یونیورسال (instron-canton-mass) تا مرحله شکست، بارگذاری شدند. جهت مقایسه استحکام پیوند برشی گروه ها با یکدیگر از آزمون آنالیز واریانس anova و برای بررسی و مقایسه درجات ari (adhesive remnant index) بین گروه ها از آزمون کروسکال والیس استفاده و 05/0p< به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین استحکام باند برشی بر حسب مگاپاسکال برای گروه های 1، 2 و 3 به ترتیب 2/4 ± 7/11، 4/4  ±5/10 و 8/4 ± 9/10 بود که تفاوت معنی داری بین سه گروه نشان نداد (800/0p=). درجه های ari که نشان دهنده میزان مواد رزینی باقیمانده بر روی مینا بود، تفاوت آماری معنی داری بین گروه های مورد مطالعه نشان نداد (554/0p=).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه آزمایشگاهی نشان داد، استفاده از آغازگر خود اچ کننده، می تواند جایگزین روشهای سنتی کاربرد اسید فسفریک به منظور آماده سازی سطح قبل از عمل اتصال در ارتودنسی باشد.